Izbjeglice kao paravan za nove ratne planove u Siriji -http://balkanbreakingnews.com/izbjeglice-kao-paravan-za-nove-ratne-planove-u-siriji/

Najezda izbjeglica koja je minulih mjeseci uzdrmala Evropsku uniju i zemlje kroz koje ti nesrećnici prolaze sve više postaje politički instrument i na neki način paravan za ratne planove Amerike. Većina evropskih hroničara vjeruje da je – sudeći po načinu organizacije, jer očigledno je da je kretanje izbjeglica organizovano iz jednog centra – najezda izbjeglica oblik hibridnog rata Vašingtona protiv dijela Evropske unije, prije svega Njemačke. Ali zašto baš sada? Iza paravana se, kako izgleda, kriju oživljeni ratni planovi, tačnije vojna intervencija Amerike i njenih saveznika u Siriji.

Da krenemo od organizacije. Prvo, ti nesrećni ljudi nisu napustili svoje zemlje ovih dana, oni su pobjegli prije najmanje 12 mjeseci i više. Do sada su bili uglavnom u Turskoj a manjim dijelom i u Grčkoj. U izbjegličkim kampovima su bili zbrinuti i životi im, na šta god da su ličili, trenutno nisu bili ugroženi. I onda, najednom, kao po komandi, krenuli su ka Evropi i uglavnom, kako sami govore, ka Njemačkoj. Iz Turske su krenuli, to je već poznato, u organizaciji tamošnjih službi bezbjednosti, a Grčka im je, bez zakonom Evropske unije regulisane registracije, dozvoljavala nesmetan prolaz na sjever. Izbjeglice su primjetno organizovane u grupe i svaka grupa ima svog lidera, koji koordiniše njihov put. Među njima ima i sposobnih mladih ljudi, čiji je zadatak da izazivaju nasilje u sukobe sa pograničnom policijom. Koje se to izbjeglice tuku sa policijom, oni valjda treba da mole za pomoć.

I to je dio projekta jer samo nasilje dovodi izbjeglice na naslovne strane štampe. Izbjeglice istovremeno nisu bez para i putovanje svakog od njih košta u prosjeku oko četiri hiljade evra. Novac, kako sami tvrde, dobijaju od humanitarnih organizacija. Kojih? Njemačka štampa tvrdi od američkih. U vrijeme boravka Beogradu, na primjer, izbjeglice su dobijale pošiljke novca preko agencije za prenos para Vestern junion. Većina tih novčanih pošiljki je, prema podacima banaka u Beogradu, uplaćivano u Saudijskoj Arabiji i Kataru i manje u Ujedinjenim Arapskim Emiratima.

ČUDNO PONAŠANJE VELIKE BRITANIJE

Ko šalje taj novac ako se zna da te zemlje nisu prihvatile ni jednog jedinog izbjeglicu niti oni koji bježe imaju bilo koga u tim zemljama. Pored toga što je većina njih snabdjevena modernim mobilnim telefonima, oni su veoma dobro upoznati sa svim putnim pravcima i mogućnostima prelaska granica. To više nije nikakva tajna, ali i dalje ostaje pitanje zašto se sve to pokrenulo baš sada. Trag odgovora je generalna instrukcija izbjeglicama da svi kažu da su iz Sirije. Za to su obezbijeđene i stotine hiljada kopija sirijskih pasoša, čiji je jedan dio završio i na crnom tržištu u Turskoj i mogu da se kupe za u prosjeku oko 700 evra. Ali, prema podacima Evropske unije, samo manjina izbjeglica je ustvari iz Sirije. Od ukupnog broja pridošlih – prema podacima EU, riječ je o oko 220.000 izbeglica – samo je petina iz Sirije. Većina je iz Iraka, Avganistana i drugih zemalja. Ima čak i Albanaca.

Cilj je očigledno da se sada stvori javno mnjenje o velikom stradalništvu naroda Sirije iako ono traje već četiri godine, i izvrši pritisak na one evropske vlade koje ne podržavaju američku ratnu politiku u Siriji. To je dio priprema za nove ratne planove u Siriji. I to ne samo da se stvori javno mnjenje i postigne prednost u hibridnom ratu protiv EU i zamaskiraju ratne pripreme nego i da se obezbijedi prostor u zemljama susjedima Sirije za nove izbjeglice.

Na to sugerišu i potezi Velike Britanije, koja je po pravilu najpouzdaniji indikator američkih planova. Turska je sada oslobođena stotina hiljada izbjeglica a Velika Britanija neće da prihvati ni jednog izbjeglicu koji je otišao iz te zemlje. Ali Britanija je obećala da će prihvatiti oko 20.000 izbjeglica koji su u Libanu i Jordanu i nešto malo onih koji su još uvek u Turskoj. Kao da svaki američki saveznik ima svoje izbjeglice. A zašto ne prihvata dio onih koji su već stigli u Evropu? Oslobađa prostor u drugim susjednim zemljama Sirije jer se u ratnim planovima očekuje dolazak novih stradalnika. Britanski premijer Dejvid Kameron je nedavno i posjetio grupe izbjeglica u Libanu, a za decembar je najavio ponovno glasanje u parlamentu o vojnoj akciji u Siriji. Prije dvije godine Parlament je ubjedljivom većinom glasova odbacio takvu mogućnost, ali premijer Kameron sada traži novo glasanje iako je to krajnje neuobičajeno jer britanski parlament po pravilu ne glasa dva puta o istoj temi. Taj potez britanskog premijera je jedan od pouzdanih nagovještaja američkih planova.

PRAZNINE U AMERIČKOM PRISTUPU

Građanski rat u Siriji traje već više od četiri godine. Iako je zemlja u velikoj mjeri razorena i razbijena, Amerika i Zapad nisu uspjeli da sruše legalnu vlast Bašara al Asada, i on je u dijelovima koji su pod njegovom kontrolom veoma stabilan i jak. Potom je Amerika počela da koristi islamističke formacije nazvane Islamska država, ali, uprkos značajnim teritorijalnim osvajanjima, islamisti nisu uspjeli da sruše Asadovu vlast. Zvanično, za javnost, Amerika je neprijatelj Islamske države, i ona njen, pa su Amerikanci uz nekoliko saveznika preduzeli vazdušne napade koji, kako se pokazalo, nisu nanijeli veliku štetu Islamskoj državi. Naprotiv, ti vazdušni napadi su korišćeni i za snabdjevanje oružjem Islamske države i u mnogim situacijama za vojničku pomoć njoj.

Amerika je uložila veliki novac – tvrdi se najmanje 500 miliona dolara – u obuku Sirijaca navodno za borbu protiv Islamske države, ali i to se završilo neuspjehom. Pentagon je zvanično priznao da se od svih obučenih Sirijaca – obuka je bila u Turskoj –samo njih „četiri ili pet“ bori protiv Islamske države. Kasnije je, da bi se ublažila bruka, preko agencije Rojters plasirana vijest da se 75 obučenih Sirijaca bori protiv Islamske države.

Očigledno je da su vremenom nastale velike praznine u američkom pristupu i operativnom radu, pa se Islamska država donekle izmakla kontroli. Praznine i gubitak kontrole su doveli do mogućnosti još jednog poraza američke politike na Bliskom istoku, pa je u američkom establišmentu počelo da sazrijeva uvjerenje da je vojna intervencija u Siriji jedina alternativa. Uz to, vojnoj intervenciji – novom ratu dakle – pogoduje i sve teža finansijska i ekonomska situacija koja budi strahovanja od novog finansijskog kolapsa. Ali Amerika, po pravilu, rijetko ide sama u ratne avanture, pa je izbio problem saveznika, jer većina tradicionalnih saveznika prije svega u Evropi ne podržava ratne planove sa Sirijom. U tome prije svih ne žele da učestvuju Njemačka i Francuska. I onda na scenu stupa najezda izbjeglica kao hibridni rat i prethodnica.

Dok Vašington kuje planove, ni drugi ne miruju. Rusija i Iran, uz manje vidljivu podršku Kine, Iraka i nekih drugih arapskih zemalja koje su zvanično američki saveznici, kreću u konkretne akcije. U Moskvi već mjesecima traju sastanci predstavnika zvaničnih vlasti Sirije i dijelova opozicije o rješavanju krize, a u taj proces su se uključili i izaslanici nekih arapskih zemalja koje, iako američki saveznici, pokušavaju da sopstveni spas potraže u procesima čiji je Rusija posrednik.

RUSIJA PREUZIMA INICIJATIVU

Procjena praznina u snazi i organizaciji Islamske države i saznanja o američkim ratnim planovima motivisali su Rusiju da u formi međudržavnog sporazuma sa Damaskom – znači na legalnoj osnovi – krene u u jačanje svog vojnog prisustva u Siriji. Rusija preuzima inicijativu. Nije riječ samo o isporuci dodatnog naoružanja Siriji, koje je legalno na osnovu sporazuma, nego i jačanju fizičkog prisustva. Zanimljivo je da sličnu akciju pokrenuo i Iran mada je sada u fazi otopljavanja odnosa sa Amerikom i Britanijom. Kako izgleda, Sirija bi uz konkretnu podršku Rusije i Irana, ali i Iraka, uskoro mogla da porazi Islamsku državu, a nije isključeno da bi se poraz potom proširio i na sjeverni Irak.

U takvim okolnostima Amerika bi mogla dospjeti u situaciju da ona brani Islamsku državu i tako bude potpuno razotkrivena. Istovremeno, ima nagovještaja da bi ruski predsjednik Vladimir Putin tokom skorog zasjedanja Generalne skupštine Ujedinjenih nacija mogao da pokrene inicijativu da se stvori istinska međunarodna koalicija protiv Islamske države, što bi, procjenuje se u Vašingtonu, bio još jedan američki poraz. Jer ta eventualna ruska inicijativa bi mogla dobiti podršku Generalne skupštine. U takvom ambijentu Vašington pokreće incijativu da pregovara sa Moskvom o „zajedničkim akcijama u borbi protiv Islamske države“ i traženju rešenja za krizu u Siriji. Ako je suditi po nezvaničnim informacijama iz Vašingtona, to je samo pokušaj kupovine vremena i miniranja procesa koji su već u poodmakloj fazi i Amerika ne odustaje od ratnih planova. Na to sugerišu i nedavni dolazak državnog sekretara Džona Kerija u London, koji je ključni saveznik u tim planovima, i njegova izjava o američkim uslovima za pregovore sa Rusijom. Na osnovu Kerijeve izjave, stiče se utisak da Amerika sada želi da pregovorima postigne ono što nije uspjela pomažući rat u Siriji, i to sada uz pomoć Rusije. Nerealna ambicija.

Ponovo je riječ o „velikoj igri“, o višeslojnoj igri, o istinskoj istoriji, pa je u ovom trenutku zaista teško reći kako će se situacija razvijati. Za sada se jedino čini izvjesnim neizbježni poraz Islamske države u Siriji i njenog kalifata, na ovaj ili onaj način. Koliko će boraca Islamske države stići u Evropu kao izbjeglice, nije poznato. Sve drugo je neizvjesno i moguće – i rat i politički proces. Svi se izgleda spremaju i za jedno i za drugo.

Ima li sve to veze sa Srbijom? I ima i nema. Srbija, po definiciji, nema direktne veze sa tim „velikim igrama“, ali je kao zemlja tranzita desetine hiljada izbjeglica koje se predstavljaju da su iz Sirije upletena u nju. Ne zbog toga što je tranzitna zemlja, jer to je njen geografski položaj. Ali, na osnovu retorike i izjava njenih lidera utisak je da je i ona dio tog projekta. Uostalom, nije obavezno da izbjeglice iz Turske u Evropu idu preko Srbije. Izbor je, međutim, zbog nekog razloga pao na Srbiju i ona sticajem okolnosti postaje dio koalicije ne samo protiv Sirije nego i Evrope. Tako se desilo. Srbija, naravno, nema veliki uticaj na sve te procese, ali bi mogla imati posljedice.

---

Izvor: Novi Standard

Comments

0 comments